Op Bali bevinden zich een aantal vulkanen en het landschap is er erg bergachtig. Het leek ons een goed plan om boven op een berg gedropt te worden en met de fiets door de binnenlanden af te dalen.
Poepende boomstronken
Hoewel dat een briljant plan leek zat het ons al vrij gauw tegen. Na eerst genoten te hebben van nog wat koffie en banana pancakes met een prachtig uitzicht op de Gunung Batur vulkaan stappen we op ons fietsje samen met een Ier, een Spaans koppel en een Nederlandse dame. Nog geen paar minuten later heeft het eiland al besloten dat het vandaag vervroegd regenseizoen wordt. Een enorme plensbui zorgt ervoor dat geen enkel kledingstuk het drooghoud. We besluiten na een kwartier fietsen te schuilen in een lokaal ontmoetingsplekje waar we de tijd doden door meer te weten komen over de Balinese cultuur. Niet alleen de Balinese cultuur komt aan bod, maar ook de Spaanse. Zo worden in Catalunya (regio Barcelona) de kerstcadeaus niet door de kerstman gebracht, maar uitgepoept door een boomstronk wanneer je er met stokken op slaat. Je verzint het niet.
Huisje, boompje, beestje
Na ruim een uur luisteren naar kletterende regen kunnen onze blazen het echter niet meer aan. We vragen naar toiletopties en krijgen te horen dat het heel normaal is op Bali om even ergens bij wildvreemde mensen thuis te schuilen of op de koffie te gaan. Aangezien toiletbezoek ook daaronder schijnt te vallen mogen we bij een gezin achterom naar het toilet. Een open hutje met een gat in de grond moet voldoen. Iets verderop staan de varkens en kippen in een stal en zowel het gezin als hun ouders wonen in aparte huisjes op het erf. Oma hangt met de borsten bloot uit het raam toe te kijken. Een ander deel (de oostkant) is ingericht als tempel, daar komt de zon namelijk op. Het schijnt de standaardindeling te zijn van zo’n beetje elke woning hier.
Ik voel nattigheid
Het lijkt ondertussen echter niet meer droger te worden dus besluiten we om verder te fietsen. Nat zijn we toch al. We fietsen door dorpjes, landweggetjes, rijstvelden en over een “uitdagende” single-track. En dat alles onder het genot van een plensbui! Zo’n 4 uur na de start komen we aan bij onze eindbestemming. Onze kleren en lichamen zijn een geheel geworden en er is geen plek meer die niet doorweekt is. In mijn schoenen kan een WK waterpolo afgewerkt worden. Gelukkig staat er warme thee en warm eten op ons te wachten; waaronder tempeh dat verrassend lekker is. Na bij te zijn gekomen van ons avontuur trekken we huiswaarts. Genoeg spanning en sensatie voor vandaag.
